Goeroe Granth Sahib
De Goeroe Granth Sahib (Gurmukhi: ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ, Devanagari: स्री गुरु ग्रंथ साहिब जी) of Ādi Granth is het heilige boek van de sikhs. Het is tevens de elfde goeroe van de sikhs, en het boek wordt daarom met grote eerbied behandeld. De Tiende Goeroe, Goeroe Gobind Singh Ji, was de laatste menselijke Goeroe. Hij heeft in 1708 de Goeroe Granth Sahib benoemd tot de permanente Goeroe van de Sikhs. Hij riep de Sikhs op om de Goeroe Granth Sahib te eren als het lichaam en geest van de tien eerdere menselijke goeroe’s.
Het heilige boek is geschreven in het Gurmukhi schrift (Punjabi alfabet, ontwikkeld door de goeroes) en bevat de woorden en verzen zoals deze daadwerkelijk door de Sikh Goeroe’s zijn uitgesproken. Gedurende het leven van de goeroes werd het heilige boek gecompileerd. Dit schrift is het enige in de wereld, dat door de oprichters zelf is opgesteld.
De Goeroe Granth Sahib vormt in feite het ‘hart’ van het Sikhisme. Doordat het goddelijke licht, Jot, in volledige omvang behouden is gebleven in de Goeroe Granth Sahib. Voor de Sikhs is de Goeroe Granth Sahib de manifestatie van de Jot (het goddelijke licht) van de goeroe en daardoor ‘leeft’ Goeroe Nanak voort in de Sikh religie. De Goeroe Granth Sahib is een bloemlezing van gebeden en
hymnes.
De meeste hymnes zijn gericht aan God en beschrijven vaak de situatie
van de toegewijde: zijn aspiraties en smacht, zijn kwelling vanwege de
scheiding en zijn verlangen om bij God te zijn. Het onderwerp van de
Goeroe Granth Sahib is de waarheid; het ultieme voor een ideaal mens is
namelijk een eerlijk bestaan te leiden. De basisgedachte achter de
hymnes is, dat wanneer heilige muziek (oftewel
Kirtan) wordt gezongen of aangehoord met toewijding en de volledige aandacht, het geweten van de mens in contact komt met God.
